Önce yarine sadık olmalı

Önce yârine sadık olmalı insan...

Yüzünü kızartabilmeli adına doğru denen yanlışların.
Hep gün gibi, kısacası bir gül gibi açabilmeli,
Güldüğünde tüm beşeriyeti sindirebilmeli yüreğine.
Acı çekerken özgürlüğünü sınırlayabilmeli örneğin,
Demir parmaklı prangaları dost bilmeli yeri geldiğinde.
Avuçlarını dikenlerle kanatacağını bile bile,
Yüreğini uzatabilmeli gül bahçesine.
Bir yanardağ gibi, yeri geldiğinde kızıl akşam renginde olmalı,
Bazense bir buz parçası misali hep soğuk kalmalı alçaklara.
Bakma deseler de;''yüreği taştan örülmüş!'',
Sessiz kalmalı bazı kelimelerde kalın hecelere.
Cümleler er geç düştüğünde ömrü hikâyenden,
Seni sen yapan sözcükler bir köşeye sinmeli.
Saklanmalı gökkuşağının mavisinden,
Ve köklerine toprak sinen yeşilden.

Adım atmayı bilen ayaklarına sadık olmalı insan,
Tüm pisliklerden yüksekte tuttuğu için şükretmeli yeri geldiğinde.
Kül rengi deriler soyulurken eskimiş mobilyalardan,
Ayaklarım sapasağlam nasıl taşır beni diye düşünmeli insan.
Kalbine dost kalmalı yeri geldiğinde,
Nefsine ağza alınmaz sözler etmeli bazense.
Tek emeli sevmek olmalıyken, nasıl nefret duyarım diye düşünmeli.

Yarın ölebileceğini düşünmeli mesela uykuya dalarken,
Öyle gençlik rehaveti çökmemeli yüreğinin duvarlarına.
Yarın yapacaklarını aklında tutmalı bir yerde ama,
Dünde kalmış karanfillerin kokusu daima ruhunda kokmalı.
Dilden çıkan her heceye, her sözcüğe dikkat etmeli,
Erimiş demir kadar acı akmamalı dili...

Cennet çeşmesi gibi, nisan yağmuru gibi boşalmalı.
Diline sadık olmalı kısacası... Sevdiğine yar olmalı!
Azrail ile giderken bu dünyada ettiği son kelamlar misali,
Dilinden çıkan yüreğinden kopabilmeli kelime-i şahadet gibi...

Kamil FERİK UYSAL